Prolog

Myślę,że kiedy to wszystko już skończone,to powraca tylko przez mgłę.

Jak kalejdoskop wspomnień.

Powraca wszystko,za wyjątkiem jego samego.

Myślę,że gdy go spotkałam znowu w Londynie,

jakaś cząstka mnie wiedziała co może się zdarzyć.

I nie chodzi tu o jego słowa,czy czyny.

Chodzi o uczucie,które pojawiło się wraz z nim.

Szalony wydaje się fakt,że nie mogę być pewna 

czy kiedykolwiek jeszcze poczuje coś podobnego.

I nie wiem czy wtedy powinnam to poczuć.

Wiedziałam,że jego świat porusza się zbyt szybko

i zbyt gwałtownie,ale pomyślałam wtedy.

''Jak diabeł mógłby pchać mnie w ramiona

kogoś,kto przypomina anioła gdy tylko się uśmiecha?''

Zgaduję,że straciłam wszelką równowagę.

I myślę,ze najgorsze częścią tego wszystkiego nie

 było utracenie jego.Tylko to,że zatraciłam siebie.

Sądzę,że dopóki nie stracisz siebie nie wiesz kim tak na prawdę jesteś.